Week 6 - Bolivia
20 november 2017 - La Paz, Bolivia
De maandag ochtend goed begonnen met een mini workout. 's Middags dan wel weer aan de pizza, maar toch. Stef voelt zich gelukkig weer de oude. Tijd om verder te reizen. Om 14:00 naar de plek waar de minivans vertrekken naar Cochabamba. Helaas waren we net te laat en moesten we wachten tot een nieuw busje vol zat (12pers) voordat we konden gaan. Lijkt weinig, maar in zo'n klein dorp kon het nog wel eens lang duren. Drie uur hebben we maarliefst gewacht om vervolgens vijf uur over de weg te hobbelen met 25km/h. In Cochabamba aangekomen en meteen de nachtbus genomen naar La Paz. Hier kwamen we na een nachtje met weinig slaap om 06:00 aan bij het hostel. Ontbeten, backpacks achtergelaten (we mochten nog niet op onze 20-persoonskamer), en de stad in. Een grote stad met maar liefst 2 miljoen inwoners. Tours geboekt die we deze week willen doen en met een liftje omhoog voor een mooi uitzicht over de stad met daarachter de bergen. Wauw! Als lunch tip salteñas gegeten; de Boliviaanse versie van de empanadas, mmm.. In Zuid-Amerika zijn op elk plein wel schoenpoetsers te vinden. Opvallend in La Paz dat ze een masker dragen. Het schijnt dat ze zich schamen en dat fam/vrienden niet weten dat ze dit werk doen. Ingecheckt bij het hostel en even geskyped met thuis. 's Avonds uit eten waar Stef voor het eerst lama vlees heeft gegeten.
Woensdag; tijd voor wat actie! Om 07:00 opgehaald door de organisatie om samen met drie anderen en een gids onze levens te wagen op de Death Road. Een weg van 70km waar we van 4700m naar 1200m daalden. In 1995 uitgeroepen tot de meest gevaarlijke weg ter wereld met zo'n 300 slachtoffers per jaar. 12 Jaar eerder vond het zwaarste verkeersongeval van Bolivia hier plaats waarbij een bus met honderd inzittende het ravijn in stortte. In 2006 is er een nieuwe weg geopend waardoor er vrijwel geen gemotoriseerd verkeer meer te vinden is, op een aantal na die liever benzine besparen en het risico nemen. Nu zijn er vooral mountainbikers te vinden. We startten in de wolken waar we nog maar een paar meter voor ons uit konden kijken. De afgrond was hier dus nog niet te zien. Misschien maar goed ook, want er waren wel een paar momentjes waar het wiel wegschoof door de grote stenen die je heel de weg tegenkomt. Koppie erbij dus. Een kick gaf het in ieder geval wel. Al gauw werd het uitzicht beter en hoe verder wel daalden hoe warmer het werd. We eindigden dan ook in het tropische regenwoud van Zuid-Amerika. Een fantastische weg en een geweldige ervaring (maar ook wel fijn om weer veilig beneden te zijn 😌). Tot slot kregen we een lunch bij een hotel en konden we een duik nemen in het zwembad. Daarna weer drie uur terug rijden naar La Paz waar we om 19:00 aankwamen.
De volgende dag met de bus naar Copacabana, gelegen aan het Titicacameer: het grootste meer van Zuid-Amerika, met een oppervlakte van 8340 km². Het ligt in de Andes tussen Peru en Bolivia op 3812 meter boven de zeespiegel, en is het hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld. We sliepen in een ecologisch hostel met een vegetarisch/veganistisch restaurant. Je grote boodschap spoel je door met zaagsel. Een bijzonder plekje! Na aankomst zijn we een berg opgeklommen -puf puf- om vanuit hier een mooi uitzicht te hebben over het dorp. 's Avonds hebben we weer een dagmenu gescoord. De volgende ochtend na het ontbijt het dorp in geweest. Een echte Alpaca trui gekocht (nu hoor ik er ook bij) en wat kleine souvenirs. Na de lunch pakte Stef de bus terug naar la Paz. Hier scheidden onze wegen voor drie dagen. Stef ging namelijk de uitdaging aan om de Huayna Potosí berg te beklimmen, een berg van 6088m. Misschien een beetje laf, maar ik besloot niet mee te gaan; ik denk dat ik er niet zoveel plezier aan zou beleven en als ik het niet zou halen is de kans groot dat de ander waarmee je klimt ook terug moet. Dat wilde ik Stef niet aandoen. Ik bleef dus in Copacobana. Het idee was om de dag erna met de boot naar het eilandje Isla del Sol te gaan, maar daar dacht mijn maag anders over. Ik vertelde 's avonds bij het uit eten nog aan een stel dat ik pas twee dagen ziekjes was geweest. Dat had ik beter niet kunnen zeggen.. Na een slechte nacht besloten om een extra nachtje bij te boeken. In de hangmat gelegen, langs het meer gelopen, handwasje gedaan en een vega wrap bij het hostel genuttigd (èn een vegan brownie.. het ging dus weer goed met m'n maag😜). In het hostel een groepje meiden leren kennen die dezelfde plannen hadden voor de volgende dag. Op tijd naar bed om dit keer wel een goede nacht te maken. Volgende ochtend om 08:30 de boot naar Isla del Sol samen met de drie anderen. Na anderhalf uur gearriveerd en het eiland verkend. Het noorden van het eiland is gesloten ivm een conflict tussen de gemeenschappen en mochten we helaas niet bezoeken. Mooie uitzichten, veel ezels, en veel klimmen. Een leuk hostel uitgezocht terwijl mijn gezelschap weer de boot terug pakten. Ik bleef een nachtje slapen om zo de zonsondergang te kunnen zien. Onderweg naar het uitzichtpunt kwam ik een jongen tegen met wie ik samen naar boven liep. Hij bleek mijn kamergenootje te zijn en had dezelfde berg als Stef beklommen met het meisje waar ik de dag mee had doorgebracht. Hoe toevallig allemaal. Terwijl ik liep te chillen was Stef zich ondertussen aan het uitsloven op de berg. Hij had geen bereik daar, dus ik vroeg me wel af hoe het hem afging. Ik kon alleen maar voor hem hopen dat ie de top zou bereiken. De volgende ochtend na een ontbijt met uitzicht om 10:30 de boot terug gepakt naar Copacabana. Vanuit daar de bus naar La Paz waar ik Stef weer zou zien en eindelijk zijn ervaring kon aanhoren. Ondertussen kreeg ik een sms'je van Stef dat hij het had gehaald! Wauw, zo knap! Zo'n 40% haalt de top niet. Het was dan ook alles behalve een makkie. De hoogte, het klimmen, de kou, ziek aan de top, maar wél die 6088m aangetikt. R.e.s.p.e.c.t. Lekker een tweepersoonskamer in het hostel geboekt, gegeten en vroeg naar bed. Morgen nog één dagje la Paz voordat we woensdag om 07:30 verder vliegen. Dat wordt weer een kort nachtje.
Zuid Amerika, je was geweldig! De mensen, kleuren, landschappen, temperaturen, sfeer, dieren, het eten.. Toch kijken we ook weer uit naar een nieuw continent en andere omgeving. Let's go to Miami & Costa Rica baby! 🌴😎 Foto's zijn weer te vinden onder het kopje foto album week 6 - Bolivia.
Woensdag; tijd voor wat actie! Om 07:00 opgehaald door de organisatie om samen met drie anderen en een gids onze levens te wagen op de Death Road. Een weg van 70km waar we van 4700m naar 1200m daalden. In 1995 uitgeroepen tot de meest gevaarlijke weg ter wereld met zo'n 300 slachtoffers per jaar. 12 Jaar eerder vond het zwaarste verkeersongeval van Bolivia hier plaats waarbij een bus met honderd inzittende het ravijn in stortte. In 2006 is er een nieuwe weg geopend waardoor er vrijwel geen gemotoriseerd verkeer meer te vinden is, op een aantal na die liever benzine besparen en het risico nemen. Nu zijn er vooral mountainbikers te vinden. We startten in de wolken waar we nog maar een paar meter voor ons uit konden kijken. De afgrond was hier dus nog niet te zien. Misschien maar goed ook, want er waren wel een paar momentjes waar het wiel wegschoof door de grote stenen die je heel de weg tegenkomt. Koppie erbij dus. Een kick gaf het in ieder geval wel. Al gauw werd het uitzicht beter en hoe verder wel daalden hoe warmer het werd. We eindigden dan ook in het tropische regenwoud van Zuid-Amerika. Een fantastische weg en een geweldige ervaring (maar ook wel fijn om weer veilig beneden te zijn 😌). Tot slot kregen we een lunch bij een hotel en konden we een duik nemen in het zwembad. Daarna weer drie uur terug rijden naar La Paz waar we om 19:00 aankwamen.
De volgende dag met de bus naar Copacabana, gelegen aan het Titicacameer: het grootste meer van Zuid-Amerika, met een oppervlakte van 8340 km². Het ligt in de Andes tussen Peru en Bolivia op 3812 meter boven de zeespiegel, en is het hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld. We sliepen in een ecologisch hostel met een vegetarisch/veganistisch restaurant. Je grote boodschap spoel je door met zaagsel. Een bijzonder plekje! Na aankomst zijn we een berg opgeklommen -puf puf- om vanuit hier een mooi uitzicht te hebben over het dorp. 's Avonds hebben we weer een dagmenu gescoord. De volgende ochtend na het ontbijt het dorp in geweest. Een echte Alpaca trui gekocht (nu hoor ik er ook bij) en wat kleine souvenirs. Na de lunch pakte Stef de bus terug naar la Paz. Hier scheidden onze wegen voor drie dagen. Stef ging namelijk de uitdaging aan om de Huayna Potosí berg te beklimmen, een berg van 6088m. Misschien een beetje laf, maar ik besloot niet mee te gaan; ik denk dat ik er niet zoveel plezier aan zou beleven en als ik het niet zou halen is de kans groot dat de ander waarmee je klimt ook terug moet. Dat wilde ik Stef niet aandoen. Ik bleef dus in Copacobana. Het idee was om de dag erna met de boot naar het eilandje Isla del Sol te gaan, maar daar dacht mijn maag anders over. Ik vertelde 's avonds bij het uit eten nog aan een stel dat ik pas twee dagen ziekjes was geweest. Dat had ik beter niet kunnen zeggen.. Na een slechte nacht besloten om een extra nachtje bij te boeken. In de hangmat gelegen, langs het meer gelopen, handwasje gedaan en een vega wrap bij het hostel genuttigd (èn een vegan brownie.. het ging dus weer goed met m'n maag😜). In het hostel een groepje meiden leren kennen die dezelfde plannen hadden voor de volgende dag. Op tijd naar bed om dit keer wel een goede nacht te maken. Volgende ochtend om 08:30 de boot naar Isla del Sol samen met de drie anderen. Na anderhalf uur gearriveerd en het eiland verkend. Het noorden van het eiland is gesloten ivm een conflict tussen de gemeenschappen en mochten we helaas niet bezoeken. Mooie uitzichten, veel ezels, en veel klimmen. Een leuk hostel uitgezocht terwijl mijn gezelschap weer de boot terug pakten. Ik bleef een nachtje slapen om zo de zonsondergang te kunnen zien. Onderweg naar het uitzichtpunt kwam ik een jongen tegen met wie ik samen naar boven liep. Hij bleek mijn kamergenootje te zijn en had dezelfde berg als Stef beklommen met het meisje waar ik de dag mee had doorgebracht. Hoe toevallig allemaal. Terwijl ik liep te chillen was Stef zich ondertussen aan het uitsloven op de berg. Hij had geen bereik daar, dus ik vroeg me wel af hoe het hem afging. Ik kon alleen maar voor hem hopen dat ie de top zou bereiken. De volgende ochtend na een ontbijt met uitzicht om 10:30 de boot terug gepakt naar Copacabana. Vanuit daar de bus naar La Paz waar ik Stef weer zou zien en eindelijk zijn ervaring kon aanhoren. Ondertussen kreeg ik een sms'je van Stef dat hij het had gehaald! Wauw, zo knap! Zo'n 40% haalt de top niet. Het was dan ook alles behalve een makkie. De hoogte, het klimmen, de kou, ziek aan de top, maar wél die 6088m aangetikt. R.e.s.p.e.c.t. Lekker een tweepersoonskamer in het hostel geboekt, gegeten en vroeg naar bed. Morgen nog één dagje la Paz voordat we woensdag om 07:30 verder vliegen. Dat wordt weer een kort nachtje.
Zuid Amerika, je was geweldig! De mensen, kleuren, landschappen, temperaturen, sfeer, dieren, het eten.. Toch kijken we ook weer uit naar een nieuw continent en andere omgeving. Let's go to Miami & Costa Rica baby! 🌴😎 Foto's zijn weer te vinden onder het kopje foto album week 6 - Bolivia.
Goede vlucht, op naar een nieuw avontuur.dikke kus.xxxx